Söngvar dauðra verða að mínum

Acapul(Ó, þér u)co, þes[Astekar skríða yf]s eftirt(nglingahöft, þér æskula[ir lönd forfeðra minn]usu tímar, hví er skr)ekt(ílslundin svo veik, hví er verðs[a, yfir mig, yfir yfirgefi]t)a[n börn, yfir n]rverða land, þess h(ríð ti[æturregnið s]lfinnin)eilögu hljóðómeyjar, þess ótal öldruð(gaseminnar svo langvinnt?)u slag[em sleikir kinnar þínar og kynfæri.]orð.

Aðeins í skáldsögum heyrir fólk fjarlæga hundgá

þú dvelur í skjalasöfnun
hví ætti einhver að minnast þín
það er búið að stroka út blýantskrotið
kvittunin var tilvistarsönnun
nú er víbrun hljóðhimnu eina ummerkið
dauði er að vera fjarlægður úr skjalasöfnum

ÁSTÁ LAND AMÆR UNUM

hegr arog skún karí
garð inum afta nvið
íbúð ablo kina mína
semu tanm íner öjjð

fugl inog spen dýrð
skip tust áaðd eila
meðs érnæ turh imni
tung logs kýau ðumm

ísla ndég elsk aðig
enás tmín áskú nkum
oghe grum erei dnig
sönn ogán endi mrka

skóg urég leit aðín
égel tðig uppi eins
ogat lant shaf iðog
svar tare jðim erkr

Nestor Makhno tanka

    Starri flýr regnið
innundir svartan fána.
    Allar byltingar
daga uppi baksviðs í
Parísaróperunni.

Reiða

á óteljandi næturhimnum er sólin stjarna
enn ein dauf ljóstýran í myrkum alheimi
geislar hennar vart numdir af ljósnæmum skynfærum
lífvera sem láta hana sig ekkert varða
eins og sólin er fyrir mannkyninu ert þú fyrir mér
við snúumst um eina miðju stjörnuþoka kringum svarthol
um daginn þegar við sátum á hvítum viðarkollum
við grænt eldhúsborð og deildum viskíflösku sagðir þú
það sem var sárast var að fatta að við værum ekki sérstök
líf okkar ekkert einstakara en nokkurt annað
ég hló og sagði tími til að koma upp í rúm
þú starðir í vökvann glæran efst hunangsgulan neðst
allir klakarnir eru bráðnaðir sagðir þú
á þeirri örstundu þegar alheimurinn fyrst varð til
var allt í fullkominni reglu allt þar sem það var í upphafi
tíminn er mælistika á óreiðu

Ekki manneskja heldur möguleg manneskja

skriða föst fallandi í tíma hús hálfbrotin óbrotin aldrei brotin en munu verða hnullungarnir snúast ef þú horfir nógu lengi og ef þú horfir ekki þá sérðu ekki skriðu bara grjót svífandi í lausu lofti þung ský og hús og fólk eilíflega örugg því það sem gerist hægt skeður ekki

flugvél sprengja borg ef þú bíður nógu lengi þá stöðvast tíminn og sprengingin er bara smákúla sem þú burðast með í fanginu eins og nýr alheimur í fæðingu eða við í endurfæðingu mannverur þróaðar upp á nýtt án sjálfs og sársauka sem heilar okkar skapa úr einhvers konar kjöti

saltvatnsveggur á hraða jarðskorpufleka manneskjur sem gætu verið skúlptúrar ef ekki væri fyrir svita og vot augu málmur bognandi öldurnar rísa hvorki né falla við gætum klifrað upp á topp og rennt okkur niður ef við værum ekki skelfingu lostin um að drekkja

Sumartanka

    Hún kvaddi og strauk

kvið minn eins og þar innra

    sparkaði fóstur.

Tvær tómar vodkaflöskur,

sólin hvessist gegnum gler.

LJÓS MYND UÐDÝ RÐIN

skrí ðand ikon asem

snýr baki íþig karl

ogþú hugs arba rumm

aðta kalj ósmy ndir

gylt urba kgru nurr

ogfj órir væng reru

ekki nógt ilað gera

mann veru aðen glli

auðv itað býrm aður

tilf alsk arím yndr

aföd luþv ísem kært

erhu gaog hjaa rtaa

ljós mynd afhj arta

eyði legg rfad lega

ímyn dsmf ólkg erir

séru mtil finn ngar

Engels fellur af himnum

Kommúnistar elskast í uppstigningarrigningu sammála æðstu sovétunum étnum upp til agna í krústjeffskum reikningsskilum kristlegra smurninga án andstæðra sáðmanna og kvenlegra aðstæðna í innanbúðum bolsévíska uppreisnarsambandsins risnu í blautri samfellu sífallandi af himnum sem óðamála Marxistar lepja í kenningum sísleiktra klofninga nýneglds krossviðs trotskískra Samverja hólpnir í allsherjarverkfalli taktfastra samverkamanna kossaflengdra lenda hugsandi byltingarsinna sáttmálandi munna læstum í nálægð við samráð stétta með stétt með stétt með stétt með lamb með hamar og gervilimi og svipuna sem rauðgar sléttann kropp þinn.