Kumbaldasonneta

gras sprakk kalt í dröngum hátt við bryggjustólpa
eftir gantlaust flakk á grættum degi
mót biknöktum rökkum skipast skörp dagseggin
hrifsar hugsun frá kuldalausnum

þakkir hljóta bilsnauð svör setningasaddra
nokkuð hverft við dagsatt makið
rakkar ást mjúkt úr hvors líki
mók nátta tapast tröfulum fjúkhuga

dagslok án náttkomu skömmtuð drukknun
þögn má skera úr steinum órækra
skyngætt hnegg máske skilið eftir vöknun
kúlur skella í dagskömmtuðu kerfi

sól mönuð hlýju blæði meðan þú sævar hlið síðum
völ mórauð þýfi velja svif kökklaus í taugum

Semíramses

„Engin ræður eigin ríki ef hann gefur eigi öðrum vald yfir sjálfum sér.“ -Denis Diderot

það hefur safnast sandur á þakinu
úti bíða minningar tilbúnar að bera ljós í hús
himinn óflekkaður af málmi umkringir
sólargeislar kastast yfir harðir og oddhvassir

kóngulær þekja götin í veggjumm og hanndriðn þjettm vef
suummaryðð hefur eki verið svona lánt í hundrað ár
þúsunddir akkvajma blunda í udl audnbotnanna á miðjum deji
byðihn rajður jabnvel yfir þeim sem stjórna flæði á vadni

ahþeins þygt tíjaldanna hldr ejnvruni úti
strr ehndr míh nahr viiííjsaðeinsí eihnátt
íjátnaððeim stð þassemðú bíðr þssah éfljúúúiiih

ésp arksa ndnum
smsa fna ssth efr
áþeh jmyfr br ðm sm éspo r adag lega

Á bakinu

flatir í sama rúmi
ég og ljóðlistin
ég finn á sænginni hvernig hann stífnar
þegar ég kyssi hann
anda honum í lungun
boðleiðir skynfæranna riðlast
ég ligg á bakinu
ofan á mér er Aristóteles
með skurðarhnífinn reiddan
ég opna mig
blóm gras vatn sól himinn stjörnur
hestar sökkvandi í gljúpum þér